Kielecką „Aleję Sław” tworzą umieszczone na granitowych postumentach popiersia znanych osób wykonane z brązu. Znajdziemy ją na Skwerze Harcerskim im. Szarych Szeregów położonym pomiędzy ulicami: Krakowską, Biskupa Czesława Kaczmarka, Ogrodową i Spacerową.
Karol Szymanowski urodził się 3 października 1882 r. w Tymoszówce na Ukrainie, zmarł 29 marca 1937 r. w Lozannie. Był polskim kompozytorem.
Wzrósł w środowisku o wysokiej kulturze artystycznej. Już pierwsze kompozycje (9 Preludiów opus 1 i 4 Etiudy opus 4 na fortepian, Pieśni do słów K. Tetmajera opus 2), które powstały w Tymoszówce przed rozpoczęciem studiów muzycznych, świadczą o wybitnej indywidualności twórczej. Po przyjeździe do Warszawy w 1901 r. Szymanowski studiował pod kierunkiem M. Zawirskiego i Z. Noskowskiego. W roku 1905 przyłączył się do grupy kompozytorów Młodej Polski, która nawiązywała do współczesnych kierunków muzyki zachodnio europejskiej.
Twórczość Szymanowskiego w pierwszym okresie (ok. 1900-14) z jednej strony wykazywała związek z F. Chopinem i wczesną twórczością A. Skriabina, z drugiej ulegała wpływom muzyki niemieckiej późnego romantyzmu (R. Wagnera, R. Straussa, M. Regera). Z kompozycji tego okresu największe znaczenie ma II Sonata fortepianowa A-dur opus 21 (1910-11) i II Symfonia B-dur opus 19 (1909-10), są to bowiem dzieła o podobnej konstrukcji, będącej syntezą formy sonatowej, wariacji i fugi.
Ostatnimi kompozycjami Szymanowskiego przed I wojną światową, były Pieśni miłosne Hafiza na głos i fortepian opus 24, skomponowane do parafraz H. Bethgego wg tekstów perskich, i 1-aktowa opera Hagith opus 25 wg dramatu F. Dórmanna (1912-13). W ostatnich latach przed I wojną światową, twórczość Szymanowskiego zdobyła uznanie w świecie muzyki. Przyczyniły się do tego koncerty kompozytora w Wiedniu, Lipsku i Berlinie. W 1912 r. zawarł on stały kontrakt z firmą Universal Edition w Wiedniu. Przełomowe znaczenie dla rozwoju artystycznego Szymanowskiego miały odbyte w 1914 r. podróże do Włoch, na Sycylię i do północnej Afryki. Kompozytor zainteresował się wówczas kulturami Wschodu i starożytności. W drodze powrotnej, w czasie pobytu w Paryżu i Londynie, zapoznał się z twórczością C. Debussy'ego i M. Ravela, co skierowało jego uwagę na muzykę francuskiego impresjonizmu.
Okres I wojny światowej spędził w rodzinnej Tymoszówce, wyjeżdżając do Kijowa, Moskwy i Petersburga, gdzie koncertował z P. Kochańskim. W utworach z tych lat odbiły się wrażenia z podróży na Południe. Podobnie jak inni kompozytorzy europejscy szukał źródeł inspiracji w egzotyce. Ukoronowaniem pracy twórczej w tym okresie była III Symfonia „Pieśń o nocy” opus 27 (1914-16), I Koncert skrzypcowy opus 35 (1916) i opera „Król Roger” opus 46 do libretta J. Iwaszkiewicza i Szymanowskiego (1918-24, Warszawa 1926).
Zasadniczy zwrot stylistyczny w twórczości kompozytora nastąpił w latach 20-ych. Poprzedziło go tournee koncertowe po Stanach Zjednoczonych, Londynie i Paryżu, gdzie Szymanowski zetknął się bliżej ze znaną mu już z poprzednich podróży twórczością I. Strawińskiego. Po powrocie spędził kilka miesięcy w Zakopanem. Poznanie folkloru góralskiego, badanie charakteru i cech pieśni i tańców podhalańskich rozbudziło zainteresowanie muzyką ludową jako źródłem inspiracji.
Narodowy okres twórczości Szymanowskiego rozpoczęły cykle pieśni na głos i fortepian „Słopiewnie” do słów J. Tuwima opus 46 i „Rymy dziecięce” do słów K. Iłłakowiczówny opus 49.
W marcu 1927 r. Szymanowski objął stanowisko dyrektora konserwatorium w Warszawie, a po reorganizacji szkoły był jej pierwszym rektorem do roku 1932.
W 1929 r. otrzymał Państwową Nagrodę Muzyczną, a w roku 1930 tytuł doktora h.c. Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Ostatnie większe dzieła powstały w latach 1932-33: IV Symfonia na fortepian i orkiestrę opus 60 i II Koncert skrzypcowy opus 61. Szymanowski wyjeżdżał w tym okresie często za granicę dla ratowania zdrowia.
Zmarł w Szwajcarii w sanatorium koło Lozanny. Jego szczątki spoczywają w krypcie zasłużonych na Skałce w Krakowie.
Źródło: Encyklopedia Muzyki, pod redakcją Andrzeja Chodkowskiego, PWN, Warszawa 1995 r.
Karol Szymanowski urodził się 3 października 1882 r. w Tymoszówce na Ukrainie, zmarł 29 marca 1937 r. w Lozannie. Był polskim kompozytorem.
Wzrósł w środowisku o wysokiej kulturze artystycznej. Już pierwsze kompozycje (9 Preludiów opus 1 i 4 Etiudy opus 4 na fortepian, Pieśni do słów K. Tetmajera opus 2), które powstały w Tymoszówce przed rozpoczęciem studiów muzycznych, świadczą o wybitnej indywidualności twórczej. Po przyjeździe do Warszawy w 1901 r. Szymanowski studiował pod kierunkiem M. Zawirskiego i Z. Noskowskiego. W roku 1905 przyłączył się do grupy kompozytorów Młodej Polski, która nawiązywała do współczesnych kierunków muzyki zachodnio europejskiej.
Twórczość Szymanowskiego w pierwszym okresie (ok. 1900-14) z jednej strony wykazywała związek z F. Chopinem i wczesną twórczością A. Skriabina, z drugiej ulegała wpływom muzyki niemieckiej późnego romantyzmu (R. Wagnera, R. Straussa, M. Regera). Z kompozycji tego okresu największe znaczenie ma II Sonata fortepianowa A-dur opus 21 (1910-11) i II Symfonia B-dur opus 19 (1909-10), są to bowiem dzieła o podobnej konstrukcji, będącej syntezą formy sonatowej, wariacji i fugi.
Ostatnimi kompozycjami Szymanowskiego przed I wojną światową, były Pieśni miłosne Hafiza na głos i fortepian opus 24, skomponowane do parafraz H. Bethgego wg tekstów perskich, i 1-aktowa opera Hagith opus 25 wg dramatu F. Dórmanna (1912-13). W ostatnich latach przed I wojną światową, twórczość Szymanowskiego zdobyła uznanie w świecie muzyki. Przyczyniły się do tego koncerty kompozytora w Wiedniu, Lipsku i Berlinie. W 1912 r. zawarł on stały kontrakt z firmą Universal Edition w Wiedniu. Przełomowe znaczenie dla rozwoju artystycznego Szymanowskiego miały odbyte w 1914 r. podróże do Włoch, na Sycylię i do północnej Afryki. Kompozytor zainteresował się wówczas kulturami Wschodu i starożytności. W drodze powrotnej, w czasie pobytu w Paryżu i Londynie, zapoznał się z twórczością C. Debussy'ego i M. Ravela, co skierowało jego uwagę na muzykę francuskiego impresjonizmu.
Okres I wojny światowej spędził w rodzinnej Tymoszówce, wyjeżdżając do Kijowa, Moskwy i Petersburga, gdzie koncertował z P. Kochańskim. W utworach z tych lat odbiły się wrażenia z podróży na Południe. Podobnie jak inni kompozytorzy europejscy szukał źródeł inspiracji w egzotyce. Ukoronowaniem pracy twórczej w tym okresie była III Symfonia „Pieśń o nocy” opus 27 (1914-16), I Koncert skrzypcowy opus 35 (1916) i opera „Król Roger” opus 46 do libretta J. Iwaszkiewicza i Szymanowskiego (1918-24, Warszawa 1926).
Zasadniczy zwrot stylistyczny w twórczości kompozytora nastąpił w latach 20-ych. Poprzedziło go tournee koncertowe po Stanach Zjednoczonych, Londynie i Paryżu, gdzie Szymanowski zetknął się bliżej ze znaną mu już z poprzednich podróży twórczością I. Strawińskiego. Po powrocie spędził kilka miesięcy w Zakopanem. Poznanie folkloru góralskiego, badanie charakteru i cech pieśni i tańców podhalańskich rozbudziło zainteresowanie muzyką ludową jako źródłem inspiracji.
Narodowy okres twórczości Szymanowskiego rozpoczęły cykle pieśni na głos i fortepian „Słopiewnie” do słów J. Tuwima opus 46 i „Rymy dziecięce” do słów K. Iłłakowiczówny opus 49.
W marcu 1927 r. Szymanowski objął stanowisko dyrektora konserwatorium w Warszawie, a po reorganizacji szkoły był jej pierwszym rektorem do roku 1932.
W 1929 r. otrzymał Państwową Nagrodę Muzyczną, a w roku 1930 tytuł doktora h.c. Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Ostatnie większe dzieła powstały w latach 1932-33: IV Symfonia na fortepian i orkiestrę opus 60 i II Koncert skrzypcowy opus 61. Szymanowski wyjeżdżał w tym okresie często za granicę dla ratowania zdrowia.
Zmarł w Szwajcarii w sanatorium koło Lozanny. Jego szczątki spoczywają w krypcie zasłużonych na Skałce w Krakowie.
Źródło: Encyklopedia Muzyki, pod redakcją Andrzeja Chodkowskiego, PWN, Warszawa 1995 r.
